Kleur in gekweekte parels heeft vele oorzaken, namelijk organische pigmenten en de chemie gerelateerd aan het waterreservoir waar de parelschelp wordt gekweekt (zo hebben zee- en zoetwater bijvoorbeeld verschillende mangaanconcentraties met invloed op de kleur van het parelmoer). De parelweekdiersoort is natuurlijk een van de belangrijkste factoren in dit proces, met name het donorspecimen dat zorgt voor het mantelweefseltransplantaat (bekend als saibo) dat in de geslachtsklieren of mantel wordt ingebracht (afhankelijk van de kweekmethode) van een productief parelweekdier voor de vorming van de gekweekte parelzak. Experimenten met xenotransplantatie (wat betekent ent van de ene soort in gastheerweekdier van een andere soort) hebben aangetoond dat kleur voornamelijk wordt bepaald door de genetische kenmerken van het transplantaat in gekweekte parels.
Bovendien is het begrijpen van kleurmechanismen van cruciaal belang in het laboratorium om te bepalen of de kleur van een parel natuurlijk is of een resultaat of een behandeling (bijv. verven, verhitten, bleken). De pareloester Pinctada margaritifera typica heeft mantelweefselcellen die ongebruikelijk aardachtig paarlemoer afscheiden (te zien in het binnenste van de parelmoeren schelp van de oesters), en dus wordt verwacht dat de kleuren van die gekweekte parels ook op een dergelijke manier gekleurd zijn.
#southseapearls #tahiti #indonesia #myanmar #pearls #culturedpearls #australia

Parelmoer wordt al sinds de prehistorie gebruikt in decoratie als gevolg van de vangst van weekdieren voor voedsel. In de moderne tijd werd het artistiek gebruikt in inlegwerk, spelfiches, devotionele artefacten, als kraal voor de gekweekte parelindustrie maar ook in de knopenindustrie. Als knopen was het nogal populair voordat plastic in actie kwam. Parelmoer is de gladde parelmoerachtige coating aan de binnenkant van sommige weekdieren en Pinctada maxima, de Australische pareloester in de Zuidzee (ook bekend als parelknoopoester en parelmoer oester) is een vrij belangrijke bron geweest, niet alleen voor de kwaliteit van het parelmoer, maar ook omdat de wilde schelpen beruchte afmetingen hebben van gemiddeld 20 tot 30 cm tot in uitzonderlijke gevallen 40 cm. Hoewel er al sinds de prehistorie lokale schelpen in het noorden worden verzameld, begon de parelindustrie pas in 1868 in Australië, vooral in Queensland.
Op de foto's een sorteerder voor parelschelpen op Thursday Island, Queensland , Australië. Foto Frank Hurley © Nationale bibliotheek van Australië; en een reeks Pinctada maxima-schelpen die worden vervaardigd als knopen, uit de collectie van het Museum of Applied Arts and Sciences (zwart-witfoto uit 1933 bij The Pearlbutton Manufacturing Co. Ltd in Sydney, New South Wales, Australië).< /p>

#southseapearls 

 

Het art-decostuk werd beroemd gedragen door Margaret voor haar 19e verjaardagsfoto, gemaakt door de gevierde fotograaf Cecil Beaton in 1949.

Het werd gekocht door een niet nader genoemde particuliere bieder voor £ 396.800, inclusief koperspremie, tijdens de verkoop bij veilinghuis Dix Noonan Webb's Mayfair-verkoopruimte in het centrum Londen.

Frances Noble, associate director van het bedrijf en hoofd van de juwelenafdeling, zei over de verkoopprijs: 'Het weerspiegelt niet alleen de kracht van de huidige veilingmarkt, maar ook het doorslaggevende belang van herkomst.

'Prinses Margaret werd gefotografeerd terwijl ze deze armband bij talloze gelegenheden droeg, wat zeker bijdroeg aan de aantrekkingskracht van het stuk, internationale belangstelling trok en extreem concurrerende biedingen - een uitzonderlijk resultaat voor de verkoper.'

 

Kleur in gekweekte parels heeft vele oorzaken, namelijk organische pigmenten en de chemie gerelateerd aan het waterreservoir waar de parelschelp wordt gekweekt (zeewater en zoetwater hebben verschillende mangaan (Mn) concentraties met invloed op de kleuren van parelmoer). De parelweekdiersoort is natuurlijk een van de belangrijkste factoren in dit proces, met name het donorspecimen dat het mantelweefsel levert dat in de geslachtsklieren of mantel (afhankelijk van de kweekmethode) van een productief parelweekdier wordt ingebracht voor de vorming van de gekweekte parelzak. Het begrijpen van kleurmechanismen is van cruciaal belang in het laboratorium om te bepalen of de kleur van een parel natuurlijk is of een resultaat of een behandeling (bijvoorbeeld verven, verhitten, bleken).